MIJN VERHAAL
“Ik weet nu:
herstel is mogelijk.
En die ervaring wil ik delen.”
“Dit gaat me nooit lukken”
“Er is iets mis met mij. Ik kan dit niet.” Met deze gedachte liep ik de therapiesessie uit. Ik voelde me muurvast zitten. Moedeloos en uitgeput door een leven dat werd beheerst door een geheim waar ik met niemand over durfde te praten.
Mijn houvast
Jarenlang leefde ik met anorexia en boulimia. Zo lang ik me kan herinneren voelde ik me anders, eenzaam, en alsof ik nooit ergens écht bij hoorde. Mijn eetstoornis werd mijn houvast. Hoewel ik dondersgoed wist dat ik mezelf en mijn lijf aan het kapotmaken was, gaf het me ook een gevoel van controle. Een illusie van veiligheid en een manier om te ontsnappen aan alles wat ik niet durfde te voelen.
Meerdere keren zocht ik hulp: behandeltrajecten, gesprekken, therapieën - elke keer stapte ik erin met hoop, maar liep ik naar buiten met datzelfde gevoel: “Dit gaat me nooit lukken.”
Soms voelde het makkelijker om alles te laten zoals het was. De eetstoornis kende ik, die voelde vertrouwd. Maar herstel? Dat was onbekend terrein. Wat als het niet zou lukken? Wat als het stemmetje in mijn hoofd gelijk had, en ik écht niet kon herstellen?
“Wat als het stemmetje in mijn hoofd gelijk had en ik écht niet kon herstellen?”
Een sprankje hoop
Tot ik op een ochtend doodmoe wakker werd en wist: dit kan niet langer zo doorgaan. Het was geen groots moment, eerder een diep, instinctief weten dat ik écht iets moest doen. Een helder besef: als ik nu niets zou veranderen, dan zou er geen toekomst meer zijn. Ik voelde een vermoeidheid die verder ging dan mijn lichaam. Het was doodeng, maar ergens diep vanbinnen voelde ik ook een sprankje hoop. Ineens was ik klaarwakker.
Ik besloot voor het leven te kiezen. Niet omdat ik wist hoe - ik had geen idee waar ik aan begon. Maar omdat ik niets meer te verliezen had. Soms voelde ik me hoopvol en sterk, om de volgende dag het idee te hebben dat ik weer helemaal opnieuw moest beginnen. Het was keihard werken. Emmers vol tranen huilde ik, maar ik gaf niet op. Deze keer zou het lukken.
Vrijheid
Nu, jaren later, zit ik hier. Vrij. Vrij van de eetstoornis, die ooit elke dag, elke keuze, elke gedachte bepaalde. Niet alleen heb ik me nog nooit zó energiek gevoeld, ik heb ook geleerd om van mijn lichaam te houden en ernaar te luisteren. Mijn kijk op het leven is drastisch veranderd.
Ik weet als geen ander hoe eenzaam het voelt als er geen uitweg lijkt te zijn. Maar ik weet nu ook: herstel is mogelijk. Toen ik dat ontdekte, wist ik dat ik anderen wilde helpen diezelfde vrijheid te ervaren. Waar ik eerder alleen teleurstelling en spijt voelde over gemiste kansen en verloren tijd, zie ik nu dat het allemaal precies zo heeft moeten lopen. Mijn ervaringen hebben me geleid naar mijn missie: vrouwen begeleiden in het loslaten van hun eetstoornis, zodat ze weer kunnen genieten van eten en het plezier in hun leven terugvinden.
MIJN VISIE
Jezelf volledig omarmen
Ik geloof dat herstel meer is dan het loslaten van je eetstoornis. Het is een weg naar zelfliefde, naar het opnieuw leren luisteren naar je lichaam en gevoelens en naar het vinden van een diepere verbinding met jezelf.
Sinds 2019 zet ik me in als eetstoornis herstelcoach om vrouwen te begeleiden naar een leven waarin eten weer iets normaals wordt; een manier om goed voor jezelf te zorgen. En waarin ze zichzelf zien zoals ze werkelijk zijn: waardevol, sterk en in staat om echt te genieten van hun leven. Ik help hen te ontdekken dat dit kan - en dat zij zelf de kracht hebben om voor herstel te kiezen.
MIJN WENS